1. Saturday Night (4:01)
2. Dope Sucks (2:09)
3. One (1:54)
4. Doin' It (2:37)
5. Champagne (& Wine) (3:31)
6. Back In Your Love (1:48)
7. Hit (2:46)
8. Rock 'n' Roll Junkie (2:48)
9. Never Enough (2:31)
10. Pain (1:50)
11. Get Lost (3:13)
12. Hot-talk (1:44)
13. Prisoners (1:38)
14. Doreen (2:32)
15. Skid Row (2:35)

Stel je voor: Amsterdam Nieuw Zuid bij het prachtige Minervaplein en het sportieve Olympiaplein. Vlakbij de delicatessenwinkel van Eichholtz. Een buurt met keurige allochtone ouderen. Een suf postkantoortje aan de overkant. Er gebeurt daar werkelijk nooit iets.

Vrijdagmiddag op een zonnige nazomerdag, vier Natuurkunde-studenten met een kratje Heineken in luie stoelen op de stoep. Uit de geopende ramen van het piepkleine studentenkamertje op 4 hoog klinkt snoeihard de tweede LP van Herman Brood: Shpritz. Burgerlijke ongehoorzaamheid grenst altijd aan volstrekt asociaal gedrag opgeroepen door de grootste rebel uit de Nederlandse popgeschiedenis. Niet alleen Brood was op het toppunt van zijn roem maar de begeleidingsband was ook beter dan ooit met absolute topper Danny Lademacher op gitaar (waarschijnlijk ergens aan ten onder gegaan, nooit meer wat van gehoord).

Live was Brood één brok energie en het viel te vrezen dat hij in al die uitbarstingen zou blijven, zweet, drank en drugs en natuurlijk razendsnel. Alleen Chuck Berry speelde snellere R&R, Brood was opgevoerd door zijn eigen speedkliertje (neem het nummer Speed) en de band hield het bij !

De LP één keer omdraaien voor de tweede helft van de krat en bij het einde van de B-kant was het bier op en was het weer rustig in de prachtige Courbetstraat. Jullie begrijpen wel dat ik nooit zoiets zou doen, ik ben geen Lullo !